|
|
Ernest PARDO
Het leven is een moment, oh wat vluchtig
Van schaduwen, illusies, hoop en hersenschimmen
De man kruist haar als een meteoor
En begrijpt de ijdelheid ervan pas op het moment van zijn dood.
Knipperend over de zeer korte ruimte
De man verdwijnt spoorloos
Alleen de herinneringen aan geluk bij zich dragen
Wat gaven zijn vijf bedrieglijke zintuigen hem?
En zelfs die herinneringen die vergankelijk zijn
Zal ook vervagen, onder invloed van de tijd.
Dus het leven waarvan we geloven dat het eeuwig is
Is slechts een opeenvolging van vage vonken
Dat heimelijk flikkeren, schijnen en vervagen
En sterven op het moment dat ze geboren worden
Maar verder dan alles, en de tijd domineren
Zal altijd de kracht van gevoelens blijven
Die schittert met duizend scherven aan het firmament
Zal zo eeuwig blijven als de diamant
|
