|
|
fijne bloemen
Fijne en schuimige bloemen zoals schuim
Groeiden langs de kant van onze paden
De wind viel en de lucht leek langs je handen te strijken
En je haar met veren.
De schaduw was welwillend voor onze herenigde stappen
In hun mars, onder het gebladerte;
Er kwam een kinderliedje uit een dorp
En vulde de hele oneindigheid.
Onze vijvers spreiden zich uit in hun herfstpracht
Onder de hoede van lang riet
En de prachtige voorkant van het bos weerspiegeld in het water
Zijn hoge en flexibele kroon.
En wij allebei, wetende dat onze harten aan het formuleren waren
Samen één gedachte,
We dachten dat het ons vredige leven was
Dat heeft deze mooie avond ons geopenbaard.
Op een keer zag je de hemel vieren
Versier onszelf en zeg vaarwel tegen ons;
En lang en lang gaf je haar je ogen
Vol tot aan de randen van stomme tederheid.
Emile Verhaeren.
|
